VERSE 1 :
düş kin gibi sözden
kaybolup özden
rüzgar harlar yaraları közden
çaldım mevsimi güzden
o yüzden süzmem acıları şerden
–
taş kaynar tenceremde
kan damlar gözlerimden
idam bekler beden mahzenimde
mezarlıktı mazi ben çıkmazların içinde
–
kıvrılırdı kin içimde gün batımından
heves infazda !
kırıntı kalmadı umuttan
karardı benlik kör duygulardan !
–
dumandı gardiyanı küllüğün
hayallerimse müebbet
acıdır haddimden çok gördüğüm
insan hatırladıkça üzüldüğüm !

NAKARAT 1 :
BAŞIMDA BİN TÜRLÜ BELALAR VAR
YAR KALBİMİ YOKLAR BU VEDALAR
ÇEKERLER BENİ DAR MAHPUSA
İTERLER SIRTIMDAN KAPANIR PARMAKLIKLAR

NAKARAT 2 :
YÜRÜDÜM ATEŞE BİLE BİLE
ÜŞÜRÜM NERE DÖNSEM 4 DUVAR HER YER YİNE!

VERSE 2 :
çaldılar umutları
yüzden gülücük göklerden uçurtmayı
öğrendim somurtmayı
kendimle de konuşmayı!
–
yamaladım her yanımı
kustum feryadımı sızdım
yıldım yaşamaktan kurudum
dökülürken saç yazdım karışırken gecelere sabahım.
–
kovaladılar düşündüm diye
yaktım gençliğimi
sarktım düş damından 7 kat dibe
izmaritim sığmıyor küllüğüme!
–
ödünç ver dünleri bir günlüğüne
sileyim anamın göz yaşını
tarayıp saçını!
sonrası ister vur
yık taburemi as başımı!

Benin beynimdeki kara leke,
Karanlık mazimizin uğultusu bir anda açılır, açılır defterlerin en eskisi bir anda, kalırsın öylece ayazların ortasında

Elimde fener beynimde karanlık gezer, ne kadar zorlarsan da bazen her şey başa döner, izlemek çaresizce kendini yakar içini, tıpkı bir aile faciası gibi, zihnim alevler içinde ahşap bir köşk gibi ve kurtarılacak bir şey kalmadı artık benden geri, göğsümde dönüp duran şu karanlık ustura üsturupsuz bir acıyla içimi doğrayınca, boğuldum doğmamışların bir damla kanında, bıraktım çekip gittim ne kalmışsa arkada, yalan yok özledim unuttum kendimi, ölümler seçtim ölümlerden ölüm beğendim, dilim varmıyor fakat demem de gerekli, kaçıp gidersin buradan köprülerden atlayıp, en sonunda çaresizce kendine, dönersin en sonunda çaresizce kendine

Benin beynimdeki kara leke,
Karanlık mazimizin uğultusu bir anda açılır, açılır defterlerin en eskisi bir anda, kalırsın öylece ayazların ortasında

Yalanlar itiraf, itiraflar hep yalan, keşke bilmeseydim dedirten karanlık sırlar, yıllar ve benden öteye gitmeyen zamanlar, hepsi peşimden alevler saçarak koşar ben de görünmez bir yarada kanarım kusursuzca, o zaman gönlümdeki yılan delikleri taşar, yosunlu mezar taşlarında kimin adı yazar, bakmışsın herkes seni çoktandır ölmüş sayar, ne kalır geride, dönemezsin evine, emin ol bakamazsın kendi yüzüne bile, ölmeyi özleyenler bu hissi iyi bilir, batarsın çıkamazsın batarsın en diplerde, kafamın içi yine alevlerin meskeni eskiden duyardım kıvılcımların sesini, emin ol bir bildiğim yok başından beri, yüreğim böyle eyliyor söyle neyleyeyim.

Benin beynimdeki kara leke,
Karanlık mazimizin uğultusu bir anda açılır, açılır defterlerin en eskisi bir anda, kalırsın öylece ayazların ortasında

Bir yüksek uçurum
Şimdi durduğum
Ne hayat var, ne ölüm
Tam bir kördüğüm

Kimse yok etrafta, ne de bir ses
Sadece hatıralar çoktan unuttuğum

Kopsa bir fırtına çağırsa bir ses
Gel dese kalmadı orda nefes
Giderim dağılır üstümden hüzün
Bilirim ölümdür bu yaşama eş

beni kendimle bırak baş başa zaman akıyo
düşün kefo insan olmayınca kafan atıyo
kim sıvazladı sırtını kim güldü sana
tükür hakedenine kül tabakları doluyo

nedenim olma
yerime koyma onu
sorarım sana
yine yaşadık sonu

beni kızdırma dilim pisleşir
banada kastın var yolumu pisledin
denedim olmuyosun kime garezin
gelişir kefo sayın aynı yerde gezinin

olmadı böyle içime sığmadı
derdim var istiyosun ölmemi
var gücümle savaşıyorum hep
kaçamıyorum önümde engeler

kime neyi anlatıcam evime icralık kagıtlarım gelmişken
seviyorum anla çünkü döküyorum içimi yandıkça
peşine düşer bütün akbabalar
sağır duyar duyar konuş konuş hakkımda
tüm bunlara hakkın var
herşey aklımda
gül şunlara haklıysam
sür üstüme vazgeçme
erken ölenler uğurlanırlar

aşıldı bak tüm zorluklar
başımda tonla dertle bekle
sorma bro sokakta gamla keder
yaşıyorum hasbelkader

nedenim olma
yerime koyma onu
sorarım sana
yine yaşadık sonu

beni kendimle bırak baş başa zaman akıyo
düşün kefo insan olmayınca kafan atıyo
kim sıvazladı sırtını kim güldü sana
tükür hakedenine kül tabakları doluyo